دعاي امام سجاد در روز عرفه

اللهـم هـذا يوم عرفة ، يوم شرفته و كرمته و عظمته ، نشرت فيه رحمتك ، و مننت فيه بعفوك ⁽¹⁸⁶⁾ .
خداوندا! اين روز عرفه ، روزى است كه آن را شرافت و كرامت و عظمت دادى ، سفره رحمتت را در آن گستردى ، و با بخششت بر بندگان منت نهادى .
و اجعل لى فى هذا اليوم نصيبا انال به حظا من رضوانك ⁽¹⁸⁷⁾ .
و در اين روز به من نصيبى مرحمت فرما كه به سبب آن بهره اى از رضاى تو يابم .

روز عرفه

روز عرفه، روز شناخت است و هرچند نام عيد بر آن نهاده نشده ولى يكى از اعياد بزرگ اسلام به شمار مى‏رود. امروز روزى است كه خداى سبحان بندگان خود را به عبادت‏ و اطاعت‏ خويش فرا مى‏خواند و خوان كرم و احسان و لطف خود را براى آنان مى‏گسترد و درهاى مغفرت و بخشش و رحمتش را بر روى آنان مى‏گشايد.

امروز روز دعا و به خاك افتادن در برابر خدا و نيايش و توجه به معبود است. هركس به اندازه معرفت و شناختش بايد دست راز و نياز را به سوى حضرت ذى‏الجلال بلند كند و مناجات و استغفار نمايد و هر اندازه تضرع و خشيت ‏بيشتر باشد، قرب به خدا افزون‏تر خواهد بود.

بايد از امام حسين عليه السلام فرا گرفت كه چگونه در اين روز باعظمت، با اشك ديده و قلب شكسته و نيت ‏خالص، خدا را مى‏خواند. او است كه شناخت واقعى از پروردگارش دارد و مى‏داند كه در اين روز، در كنار «جبل الرحمه عرفات‏»، چگونه ‏با خدايش گفتگو كند و او را نه از روى خوف و نه از روى طمع، بلكه چون شايسته‏ عبادت است، پرستش نمايد و نيازهايش را برشمرد و درخواست عفو و بخشش از او كند با اين كه خود معصوم از هر خطا و اشتباهى است ولى مقام الهى را قدرى است كه‏ تنها بندگان زبده‏اش به آن معرفت دارند و عارفان حقيقى از خاندان اهل‏بيت عصمت‏اندكه مى‏دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرع و زارى كنند و از پيشگاه ‏ربوبى على رغم هيچ گناهى عذر تقصير بخواهند.

بارالها ! چقدر به من لطف دارى با آن همه جهل و نادانيم، و چه اندازه بر من ‏ترحم مى‏كنى با آن همه كارهاى ناشايسته‏ام.

خدايا! چقدر به من نزديكى و چقدر من از تو دورم.

خدايا! از دانش نهانت، مرا دانش بخش و در پوشش نگهدارنده ‏ات مرا نگهدار.

بارالها! مرا با حقايق «اهل قرب‏» آشنا ساز و راه «اهل جذب‏» را به من ‏بنمايان...

خداوندا! تويى كه پرده‏ها را از دل‏هاى محبان و عاشقانت پس زدى تا جز تو دوستى ‏برنگيرند و جز به سوى تو، دستى دراز نكنند.

كسى كه تو را دارد چه ندارد و كسى كه تو را ندارد چه دارد!

خداوندا! هرگز اميدم از رحمتت قطع نمى‏شود هرچند نافرمانيت كنم و هرگز ترسم از قهرت نمى‏ريزد، هرچند اطاعتت كنم، و اينك كه از همه چشم برگرفته و به تو ديده ‏دوخته‏ام، آماده دريافت لطف و بخشندگيت هستم.

بارالها! چگونه نوميد گردم در حالى كه تو اميدم هستى و چگونه اهانت شوم درحالى كه تكيه گاه و پشتيبانم مى‏باشى...

براستى اگر دعاى عرفه امام حسين عليه السلام را با شناخت‏ بخوانيم، تا اندازه‏اى شيرينى و لطافت عبارت‏هاى عرفانى آن حضرت را لمس مى‏كنيم; زيرا حسين خدا را مى‏شناسد و او را نزديك‏تر از «حبل الوريد» به خود مى‏داند، پس روش سخن گفتن ‏با او و راز و نياز كردن در پيشگاهش را خوب درك مى‏كند و ما بايد اين سخنان را بخوانيم و تكرار كنيم و دقت نماييم و در معانيش غرق شويم و از يم عرفانش نمى، ‏برداريم، تا شايد نظر لطف خدا شامل حالمان گردد و پوششى از رحمت و مغفرتش بر آن ‏همه گناهان و نافرمانى‏هايمان كشيده شود چرا كه خداوند خود را به لطف و رحمت و رافت توصيف نموده، پس هرگز از خود نمى‏راند بنده‏اى را كه در اين روز شناخت، با برشمردن گناه‏هايش، به سويش روى آورده و از مقام ربوبيش درخواست عفو و بخشش‏نموده است.

آرى! اگر پوشش او نبود رسوا مى‏شديم و اگر ابر رحمتش آنى بر سر ما نمى‏باريد، هلاك مى‏گشتيم. اگر با تاييدات پنهانيش ما را يارى نمى‏كرد، شكست مى‏خورديم و اگرما را پناه نمى‏داد، پناهگاهى نداشتيم.

منبع : سایت تبیان